بررسی تأثیرالگوی توانمندسازی روانی – اجتماعی بر سلامت روان زنان دارای همسر بیمار روانی مزمن

مقدمه: توانمندسازی در مددکاری اجتماعی به عنوان یک استراتژی مداخله برای کمک به خانواده هایی است که عوامل خطر سازی در رابطه با سلامت روان آنها وجود دارد.این پژوهش نیزبه منظوربررسی تأثیر یک الگوی توانمندسازی در بهبود سلامت روان زنان دارای همسر بیمار روانی مزمن انجام شد. روش: در این کارآزمایی بالینی ( با طرح پیش آزمون ـ پس آزمون ـ پیگیری و گروه کنترل)، 40 نفر از زنانی که همسرشان مبتلا به اختلالات مزمن روانی هستند و در سال91 در بیمارستان روانپزشکی فرشچیان همدان بستری گردیده اند، انتخاب وبه شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل20نفره قرارگرفتند.گروه آزمایش در 8 جلسه توانمندسازی روانی-اجتماعی شرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها از طریق پرسشنامه سلامت روان scl-90-r جمع آوری شد.جهت تجزیه و تحلیل داده هاازتحلیل واریانس دو متغیری با اندازه گیری های مکرر روی یک متغیر(anova) و آزمون توکی استفاده شد. یافته ها:نمره سلامت روان زنان دارای همسر بیماری روانی مزمن در گروه مداخله درآزمونscl-90-r نسبت به گروه کنترل، در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری کاهش بیشتری(p=0/01)نشان می دهد. همچنین درابعاد شکایت جسمانی (p=0/01)، وسواس و اجبار(p=0/01)، حساسیت در روابط متقابل(p=0/01)، افسردگی (p=0/01)، اضطراب (p=0/01)، پرخاشگری (p=0/01)، ترس مرضی (p=0/01) و افکار پارانوئیدی (p=0/01) درهر دو مرحله پس آزمون و پیگیری در گروه مداخله کاهش بیشتری نشان می دهد. اما در بعد روان پریشی تاثیری نداشته است. بحث:الگوی توانمندسازی در ارتقاء سلامت روان زنانی که همسران آنها از اختلالات مزمن روانپزشکی در رنج اند موثر می باشد و بنابراین توانمندسازی با این الگو می تواند بالقوه منجر به بهبود سلامت هم در بیماران و هم اعضای خانواده آنها گردد.